Stokrotka pospolita rośnie powszechnie na terenie Europy oraz Azji Mniejszej. W naszym kraju najczęściej spotyka się ją na łąkach, polanach, przy drogach. Preferuje glebę średnio próchniczą. Jest byliną o karbowanych, łopatkowatych liściach i białych lub różowych kwiatach (o średnicy 1,5 cm). Wyrasta na wysokość około 15 cm. Przy sprzyjającej pogodzie może kwitnąć od lutego do późnej jesieni.
Surowcem zielarskim są koszyczki kwiatowe stokrotki, które po uzbieraniu należy luźno rozłożyć w zacienionym, przewiewnym miejscu i suszyć w temperaturze 40°C. Dawniej stokrotka pospolita była uważana za afrodyzjak oraz za lek o uniwersalnym zastosowaniu. Świeże rozgniecione liście przykładano na gojące się rany. Wewnętrznie stosowano napary z kwiatów.
Kwiaty stokrotki pospolitej są bogate w sole mineralne, woski, żywice, kwasy organiczne, garbniki i inne. Napary z kwiatów mają działanie oczyszczające i moczopędne oraz regulują działanie przewodu pokarmowego. Obniżają gorączkę i oczyszczają krew. Łagodzą dolegliwości wątroby oraz układu oddechowego. Mają działanie wykrztuśne, napotne i przeciwzapalne. Są pomocne w dolegliwościach z pęcherzem i nerkami.
Stosowana zewnętrznie stokrotka ma działanie kojące i uśmierzające ból. Okłady z naparu lub maści ze stokrotki pospolitej wspomagają leczenie krwiaków, stłuczeń, wrzodów, urazów mechanicznych. Okłady mają również działanie rozjaśniające przebarwienia skórne.
Listki stokrotki są smacznym dodatkiem do sałatek, zup, past. Kwiatami można udekorować potrawy lub zrobić z nich syrop, który jest pomocny w chorobach dróg oddechowych.
źródło:
- Atlas roślin, A.Halarewicz.
- Z łąki na talerz, H. Szymanderska.
